Ignacy Kamiński (1883 – 1974) z Oraczewa gm. Witonia. Miał 74 lata, kiedy w 1957 roku przywiózł swoją pierwszą pracę – płaskorzeźbę do Muzeum na Zamku w Łęczycy. Nie przyznając się do jej autorstwa, poprosił o ocenę ówczesną kierowniczkę Muzeum – panią Jadwigę Grodzką (1905-1990). Ta, zachwycona płaskorzeźbą, poprosiła o podanie nazwiska wykonawcy. Kamiński nie chcąc zdradzać swojej tożsamości, odpowiedział, że zrobił ją „taki jeden dziadek, u nas na wsi”. Wtedy pani Grodzka stwierdziła, że koniecznie musi jechać i poznac tego twórcę. Kamiński mieł odrzec: Nie trzeba jechać, bo ten dziadek stoi tu przed panią.
Ów incydent zapoczątkował powstanie największej kolekcji o temtyce demonologicznej w Polsce – na Zamku w Łęczycy. W ślad za Ignacym Kamińskim poszło wielu twórców, robiąc podobizny diabła Boruty. Niegdyś Boruta był duchem opiekuńczym borówi leśniej zwierzyny, opiekunem lasów. Podczas chrystianizacji Polski, księża przemienili go w diabła i od tej pory pojawiał się on nie tylko w postaci sowy, czy puchacza, lecz także szlachcica, czarego konia i psotnika. Kolekcja w Muzeum na Zamku w Łęczycy liczy ponad 400 eksponatów, z których znakomita większość to przedstawienia łęczyckiego czarta w różnych postaciach.
Fotografie: Marek Gawęcki i Danuta Penkala – Gawęcka, Oraczew 1974. Żródło: http://cyfrowearchiwum.amu.edu.pl/archive/2374 nr: 2374, 000472n,000466, 000463, 000465n, 000510, 000508, 000507, 000464, 000505, 000471.
